AF LITLUM NEISTA VERÐUR STÓRT BÁL.

 

 

 

Þorsteinn Erlingsson og Guðrún Erlings.

 

 

 

 

Ótrúlegt er að hugsa sér,

að örlítill gustur sem fiðrildi orsaka þegar það blakar vængjunum í Tokyo,

getur um síðir magnast upp í fellibyl í Kansas.

 

 

Í lífi okkar,

hversu öngþveitiskennt sem það virðist vera,

leynist innra skipulag allra storma og sviptibylja,  sem geysast inn í daglega tilveru

okkar.                                                  

  Kabbala.    Fiðrildis-orsakavaldurinn.

 

 

 

 

Ég legg þann skilning í fiðrilda-kenninguna, 

að allt það sem gerist í veröldinni eigi sitt upphaf og taki á sig myndir sem okkur munu

birtast,

í fyllingu tímans !

 

 

 

 

Þessu til frekari umhugsunar og gamans,

 datt mér í hug saga sem byrjaði í Ameríku og segir frá konu þar,

sem átti mikið landsvæði.

Sagnfræðingar þar töldu,  að Leifur heppni hafi þar verið,

þar sem fornar tóftir fundust á landareign konunnar.

Þessi Ameríska kona vildi fá úr því skorið,  hvort fornminjarnar á landareigninni

væru frá tíð Leifs heppna og fékk til liðs við sig,

dr. Valtý Guðmundsson.

Hann treysti sér ekki til   verksins,

og fékk því vin sinn,

 Þorstein Erlingsson skáld til þeirrar rannsóknar.

 

 

 

 

 

Þorsteinn Erlingsson vildi fyrst kynna sér fornminjar hérna heima á Íslandi,

þannig að hann væri betur undir verkið búinn.

Var honum sagt að á Tungufellsheiði væru margar fornar húsa-tóftir.

Þangað fór nú Þorsteinn,

austur til Tungufells og gisti þar í tvo daga.

Í Tungufelli var ung blómarós,  aðeins 17 ára.

Nokkru seinna varð þessi stúlka   sem Guðrún hét,

 eiginkona Þorsteins Erlingssonar skálds.

 

 

 

Sem sagt,

orsakir liggja til alls og urðu hugleiðingar konu í Ameríku sá örlitli gustur í byrjun,

sem magnaðist og endaði hér uppi á Íslandi,

með kærleiksríku hjónabandi,

skáldsins og Guðrúnar Erlings.

VON OG BJARTSÝNI ERU EINNIG VERMÆTI.

 

 

 

 

Satt og rétt hjá þér Þráinn Bertelsson.

Umræðan í þjóðfélagi okkar er á ótrúlega neikvæðum nótum,

þó ekki sé fastara að orði komist.

 

Því leyfi ég mér að vitna í smá klausu eftir HKL og ættu allir hana að íhuga:

 

Fyrir tvöhundruð árum til dæmis áttum við varla

snæri í snöru til að hengja okkur

þó nauðsyn bæri til,  oft ekki spýtu í ár eða

fjöl í líkkistu,  og verkfæri okkar voru af því tagi

að menn ráku upp stór augu og hlógu

þegar þeir sáu okkur vinna,......   

„Von og bjartsýni eru einnig verðmæti“

JÁKVÆÐ FRÉTT.

 

 

 

 

Þar kom að því,

að Mogginn birtir hérna eitthvað jákvætt sem er að gerast

hérna þessa síðustu og verstu daga og mánuði.

Það var alveg kominn tími á smá birtu inn í okkar neikvæða,  niðurdrepandi

og svartsýnishjal,  sérstaklega hjá fjölmiðlunum.

 

 

Já takk, 

 meira af góðum fréttum, 

 sem lyfta okkur upp úr svartsýni og bölmóði.   

Hefja framleiðslu í vor

STEFNUM Á, AÐ ALLIR EYJAMENN VERÐI KOMNIR Í STÚKU, ÁRIÐ 2012.

 

 

 

 

 

Nú er rætt um svokölluð "stúkumál" hérna í Eyjum.

Reyndar hefur  komið fram,   að aðeins einn af sjö bæjarfulltrúum hér Eyjum,

hefur tjáð sig um málið  sjálfur bæjarstjórinn okkar,  Elliði Vignisson.

Samkvæmt hans skrifum virðist nær útilokað að svo komnu máli,  að bæjarstjórn

Vestmannaeyja muni koma þar að málum,  allavega hvað peningana varðar.

Í grein sinni fullyrðir bæjarstjóri að bæjaryfirvöld vilji ekki taka þátt í byggja

60 milljóna króna stúku.

 

 

Þar höfum við það og væri fróðlegt að vita, hvort þetta speglar afstöðu hinna sex

bæjarfulltrúann,   einnig!

En það telst ansi harkalegt, að mínum dómi, 

 að bæjarstjórinn okkar skuli vera svo einstrengingslegur

gagnvart þessu svokallaða stúkumáli.

 

 

Þess vegna að mínum áliti,

verðum við bæjarbúar að snúa bökum saman, safna liði og hefja einhverskonar

framkvæmdaráætlun í máli þessu.

 

 

 

T.D.  er ég ekki í neinum vafa um,  miðað við það sjálfboðastarf sem tíðkast hér á

ári hverju fyrir þjóðhátíð okkar Eyjamanna,  að við gætum fengið marga til að

leggja vinnu í að byggja  nýja stúku.

Peningahlið málsins verður erfiður hjalli,  en ekki ókleifur.

Þar kemur mér í hug,  að menn kaupi sér sæti og geti fengið að borga það á

einu til tveimur árum.

 

 

 

 

Auðvitað segja margir, 

 að margt sé nú þarfara en það að leggja peninga í stúku inn

við Hásteinsvöll og nýbúið að byggja myndarlegt knattspyrnuhús.

Staðreyndirnar tala samt sínu máli,

sem eru þær,  að eftir næsta sumar verðum við að leika heimaleiki okkar á fasta

landinu.

Ég vil ekki trúa öðru heldur en það, að bæjaryfirvöld komi til sögunnar,

þegar á hólminn er komið og framkvæmdir eru hafnar á myndalegri stúku.

 

 

 

 

 

Við Eyjamenn erum ekki þekktir fyrir vol eða víl svona yfirleitt, og eitt er víst eins og

bæjarstjóri vor segir, "KSÍ stjórnar ekki uppbyggingu í Vestmannaeyjum,"

en hitt er svo alveg víst,

  að sá sem þetta blogg ritar,

mun ábyggilega leggja sitt að mörkum að þetta brýna verkefni okkur,  verði ÍBV 

og bæjarfélaginu til sóma, bygging yfirbyggðrar stúku inn við Hásteinsvöll,

næsta sumar.

 

ÁFRAM ÍBV.

HÚS Í HIMNARÍKI ERU MEÐ STRÁÞAKI ?

 

 

 

 

Nú hugsa Eyjamenn og aðrir þeir,  sem lesa fyrirsögn þessa bloggs,

jæja,  nú er karlugglan hann Keli búinn að tapa glórunni!

 Nei,  kannski ekki alveg,  því fyrir ári síðan bloggaði ég hér á síðunni um draum,

sem mig dreymdi og bar yfirskriftina;

"Fékk ég að skyggnast yfir í annan heim?

Þar segi ég frá ferð minni til himnaríkis og hvað ég sá og upplifði þar.

Að vonum var ég auðvita ekki alveg viss í minni sök,  að ég hefði raunverulega

komist yfir í annan heim,

en nú er ég ekki lengur í neinum vafa um það,eftir að hafa lesið nýútkomna bók sem

heitir Sumarlandið,  og lýsir andláti og

endurfundum látins fólks í gegn um miðil.

Í draumi mínum sem ég sagði áður frá kemur fram að ég ferðaðist með "apparati"

eins og ég kallaði það í blogginu og var kassalaga og með tækjum, 

sem ég ekki bar skyn á og annar stjórnaði.

Með þessu "apparati" flaug ég á annan stað frá staðnum sem ég kom fyrst á,

en þar þóttist ég geta náð fundi foreldra minn.

Það skynjaði ég í draumi mínum að foreldra mínir byggju í nýju húsi og það sem mér

þótti skrítnast og svolítið ankanalegt, þegar ég vaknaði og fór að hugsa um drauminn,

 að þá var húsið þeirra með

stráþaki. 

 

 Nú vík ég sögunni að bókinni,  Sumarlandið þar sem miðill ræðir við,

Svein nokkurn Sveinsson,  sem lést árið 1992.

Þar segir Sveinn frá ferðamáta þeirra í Sumarlandinu (himnaríki)!:

Gangandi ? Nei ! Við erum ekki á hestum.

Við förum bæði gangandi og svo

"förum við stundum í einskonar þyrlu. Þeir skutla okkur. "

Í framhaldi af þessu segir svo Sveinn frá,  að hann hafi byggt sér hús,

og segir svo:

 

Mér hefur stundum dottið í hug,  að það gæti verið gott að fá járnplötur til þess,

að setja á þakið!

Nei!  Það er lagt með vissum gróðri á þakið.

Það er eiginlega laufblöð.

Þessi stóru blöð vaxa hérna í vötnunum inni á hálendinu.

Svo lætur maður þau liggja í sólinni dálítinn tíma,

þangað til þau hafa þornað.

Þá er þeim raðað á þakið og það rennur af þeim.

Og þá kemur næst,  svo þetta virkar eins og bárujárn.

Þar hafið þið það, 

 eins og ég sá í draumi mínum var  þakið á húsi

foreldra minna, með stráþaki,   eins undarlegegt og fáranlegt, sem mér fannst það í

draumnum.

Hvernig í ósköpunum  gat ég vitað þetta,  hvernig þeir ferðast ogsérstaklega,

að þeir í Sumarlandinu eru með stráþök

 á húsum sínum!

En núna er þetta fyrir mér,

 bláköld staðreynd og ekki lengur neinn vafi í mínum huga,

að,

ég fékk að skyggnast inn í heim þeirra látnu.

VERKAMAÐURINN VILL MEIRA, EN VERA ÞRÆLL SAMFÉLAGSINS.

 

 

 

 

Þegar fátækur verkamaður fer fram á hækkað kaup eða styttan vinnutíma,

þá er það ekki nein ruddaleg heimtufrekja í eðli hans sem knýr fram slíka kröfu,

heldur kannski sú einfalda og heilbrigða ósk að geta komist með konuna sína og

börnin út í sólskinið til þess að sjá blómin og heyra fuglana syngja- það er með öðrum

orðum þráin eftir lifandi fegurð.

Hverjum einasta allsgáðum og óspilltum manni hlýtur að hrjósa hugur við að sóa heilu

lífi í andlaust brauðstrit eða jafnvel örvæntingarfulla leit að slíku

brauðstriti- í brjósti hans er lítil klukka sem kallar á eitthvað æðra:

hljóða innlifum í náttúruna eða andlegt samlíf við annað fólk.

Jafnvel hinn fátækasti vesalingur er gæddur ástríðufullri löngun til að taka þátt í hinu

mikla sköpunarverki tilverunnar.

Hann hatar að vera launaþræll á friðartímum,

atvinnuleysingi á krepputímum,  manndrápari á stríðstímum.

Hann vill öðlast sína eðlilegu hlutdeid í allsnægtum jarðarinnar og verða herra síns

lífs í friðsamlegu samfélagi við alla menn.

Hann vill fá að þjóna framvindu lífsins og fegurð- verða skapandi andi:

vísindamaður listamaður.-

                                                  Jóhannes úr Kötlum.   VINARSPEGILL.

Funda á ný eftir tvær vikur

STAÐREYNDIR LÍFSINS.

 

 

Jesús ræðir við stuðningsmenn sína.

 

 

Jesús var það ljóst, 

 að hversu vel sem gengi með félagsstofnun á grunndvelli

sameiningar,

þá gat sá flokkur aldrei haft skilyrði til að bæta neyð fjöldans,

meðan hann hafði ekkert vald yfir afli  þeirra hluta sem gjöra skal.

 

 

Þetta hafa allir hugsjónamenn mannkynsins rekið sig á,

svo framarlega að þeim hafi verið hugsjónastarf sitt eitthvað annað og meira en

daður í tómstundum,

rétt til að reka í burtu tómleika borgaralegs iðjuleysis.

Mikil reiði meðal S-Kóreumanna

FLAUTANDI ÞINGMANNSEFNI EYJAMANNA.

 

 

Þórbergur og Einar ríki.

 

 

 

 

 

Í bókinni,  "Fagur fiskur í sjó",  segir Einar ríki Sigurðsson frá kynnum sínum af,

Hjalta Jónssyni betur þekktur,   sem Eldeyjar-Hjalti.

M.a.  segir Einar frá því,   þegar Hjalti vildi verða þingmaður hérna í Eyjum:

 

 

 

Hjalti bauð sig eitt sinn fram til þings í Vestmannaeyjum.

Þá var hann togaraskipstjóri.

Hann lét þá gera þann umbúnað á eimpípu skipsins,  að hún gat blásið ýmis lög.

Þegar Hjalti renndi inn í höfnina í Eyjum,  lét hann leika á flautuna nokkur

ættjarðarlög,  svo sem "Ó fögur er vor fósturjörð",   Eldgamla Ísafold" og fleiri,

og skundaði síðan á framboðsfund í Gúttó.

Ekki dugði þetta þó til að fleyta Hjalta inn á þingið og ekki heldur ræður hans og

vinafjöldi í Eyjum.

 

 

Jón Magnússon,  síðast forsætisráðherra,  hafði verið þingmaður

Vestmannaeyinga frá 1902 til 1913,  en var nú í kjöri í Reykjavík.

Karl Einarsson sýslumaður bauð sig fram á móti Hjalta og hlaut kosningu.

Ekki voru kosningabombur þá óþekkt bellibrögð.

Af Hjalta var sú saga látin berast um bæinn,  að hann hefði verið að veiða í

landhelgi við Þjórsárósa kosningadagsmorguninn.

 

 

 

 

 

 

Sannarlega sniðugt uppátæki hjá karlinum,  þetta með eimpípuna,

og hvort hér sé ekki komið upplagt snilldarbragt fyrir frambjóðendur framtíðarinnar.

Menn láti "mixa" umbúnað á flautuna á bíl sínum,  auðvitað þá helst að það sé  jeppi,

og þannig útbúnir færu þeir svo um götur Vestmannaeyjabæjar,

og spiluðu á flautuna,

nokkur vinsælustu lögin hverju sinni !

FORTÍÐ OG NÚTÍÐ Á ÍSLANDI.

 

 

Húsakynni okkar Íslendinga á fyrri tíð.

 

 

Svo segir í gömlum bókum erlendra ferðamann,  sem sóttu okkur heim á ofanverðri

18.öld og snemma á þeirri 19,  að telja mætti eina af furðum Íslands,

að fólkið,  sem landið byggi,

kynni ekki að brosa.

Sumir bættu því við,  að Íslendingar væru menn einfaldir og auðtrúa.

 

Raunar hafði þjóðin litla ástæðu til að fagna útlendingum sem að garði bar,  með

gleiðmynntu brosi.

Svo hart hafði hún verið leikin af guði og mönnum.

Þetta var kynslóð móðurharðindanna.

Hún hafði horft á eftir fjórðungi þjóðarinnar hníga í gröfina á sex árum.

Hún hafði séð lífsbjörg sína,  búpeninginn,  liggja hordauðan í högunum,  spilltum

og eyddum af eldi og ís.

Hún hafði lagt sér til munns horkjöt af hundi og hrossi,  nagað horn sauðkindarinnar,

skóvörp og skóbætur höfðu verið lostæti hennar.

Og því kunni þessi kynslóð ekki að brosa.

 

 

Nútíðin á Íslandi í dag,  gæti verið björt, ef ...

 

 

 

Það að ég set hérna fram það, 

 sem ég las fyrir margt löngu síðan um ástand og

horfur okkar Íslendinga fyrir hundrað til tvöhundruð árum síðan liggur einfaldlega í

því,  hverskonar ástand og horfur eru á Íslandi í dag.

Ég,

sem rita þetta blogg er heppinn,  eða kannski óheppinn mundu nú einhverjir segja

þar  sem ég er einn þeirra sem orðinn er,  elli-smellur,  þ.e.a.s. þigg

ellilífeyrir,  sem í mínu tilfelli er nokkuð rýr,  þar sem önnur laun frá lífeyrissjóðum

og nokkurra króna fyrir vinnu  frá Vestm.bæ. eru.

Ég þarf og ætla ekki að fara  að kvarta,  því ég hefi nóg fyrir mig að leggja, þar

sem peningar eru annars vegar ogf það sem meira er,  góða heilsu.

Ekki er heldur ætlunin að gera lítið úr vanda allt of margra á Íslandi í dag,  en

staðreyndir tala sínu máli,  atvinnuleysi og of mikið færst í fang hjá

mörgum,  þegar bankarnir nærri ráku fólk til að taka sér lán,   helst svo há,

að það var á mörkum þess að hjónin með alla sína yfir og aukavinnu, áttu fullt í fangi,

að greiða af þeim.

 

 

 

Þess vegna er fjarskalega freistandi að skamma núverandi stjórnvöld um hvað þau

séu nú andsk... vond og ósanngjörn í skattaálögum og óáran sem þessir vondu karlar

eru að aðhafast til að bjarga andlit þjóðarinnar.

Svo eru það aðrir, 

sem segja að vandinn skuli leystur með því að létta sköttum af fólki, en ekki hækka

þá,  hvernig svo sem það á að gerast.

Eitt get ég sagt við þetta bjartsýna fólk,  að þeir ættu að hvetja sína menn í

þeim fjölmörgu sveitarfélögum,  þar sem þeir mynda meirihluta með öðrum,  og eða  

hafa hreinan meirihluta, 

ættu að  beita þessari tækni þar sem þeir ráða í dag.

Þannig myndu þessir menn sýna,

að þeir meintu eitthvað af því sem þeir segja,

og hjálpa þeim fjölmörgu,  sem glíma við fjárhagserfiðleika í dag.

 

 

Margir hafa verið til þess,  að segja að vandinn liggi í ósanngjörnu

kvótakerfi og má það til sannsvegar segja,  að

sovét-fyrirkomulag á úthlutun aflaheimilda á þriðja áratug,

eru ekki til fyrirmyndar.

Því kemur mér það alltaf meir og meir á óvart,

að þeir sem kenna sig einna mest við "frelsi" í  þjóðfélaginu í dag,

eru mestu afturhalds-púkarnir sem þetta land byggja,

þegar ræða skal,

 breyttar heimildir til veiða.

Ég sé því enga ástæðu til annars,

en að brosa í dag?

DON ÓLAFUR MAGNÚSSON.

 

Óli Maggadon.

 

 

 

 

 

Af mörgum sérstæðum mönnum í Reykjavík,  er alveg hægt að fullyrða það,

að fáir höfðu tærnar þar sem Ólafur Magnússon hafði hælana  á öldinni sem leið.

 

Haft er eftir listamanninum Kjarval um Óla:

Ólafur gæti búið til sitt eigið konungsríki þar sem hann er konungurinn og við sem

viljum vera með í þessu eru þegnarnir.

Og, 

Óli er svo mikill kærleikur.

Það er oft með þessa menn,  sem eru svona vangefnir að þeir fá í staðinn,

kærleika.

Í bókinni "Áfram veginn"

segir Stefán Íslandi söngvari, að hann hafi alltaf sent Kjarval  

tvo boðsmiða á hljómleika sína.

Kjarval bauð svo Óla Maggadon með sér.

Sátu þeir á fremsta bekk og klöppuðu óspart að loknu hverju lagi.

Aldrei mátti segja Óli Maggadon við Kjarval,

því að hann sagði,  Don Ólafur Magnússon.

 

 

 

 

Það bar við stundum, að Óla var gefinn einkennisbúningur og þá frá dönskum

sjóliðum,  en móðir hans tók þá af honum eftir að hann hafði spásserað í þeim

dágóða stund.

Þar sem kjörsvæði Óla var Reykjavíkurhöfn var ein sagan,  að hann var staddur

við höfnina  í búning,  þegar þýskt skip var að sigla inn höfnina.

Þá hrópaði Óli hátt og snjallt:

"La falla".

Það stóð ekki á viðbrögðum. 

Akkerið var látið falla að skipan Óla,  sem stundum gekk undir nafninu,

Kommandanten.

 

 

 

 

Óli var góðvinur flestra veitingaþjóna,  enda mikill matmaður og þeir viku  oft góðu að

honum.

Bestur var Janus, sem lengi var þjónn á Hótel Borg og svo í Sjálfstæðishúsinu.

Því var það svo,  að Óli kallaði alla þjóna  nafni Janusar.

Sem oftar kom hann í Sjálfstæðishúsið og sporðrenndi 12 rjómakökum,  sem var

afgangur frá eftirmiðdagskaffinu.

Eitt sinn var bæjarlæknirinn kallaður að nóttu til.

Þá hafði Óli gleypt 20 síldarflök með lauk.

Varð eitthvað bumbult af síldinni.

 

 

 

Óli Maggadon var frægur í bæjarlífinu í Reykjavík,  og þrátt fyrir að hann væri

bæði ólögulegur og ófríður,

þá var það svo,  að hann kunni afskaplega vel að dansa og dönsuðu stúlkurnar

jafnan við hann á dansleikjum.

 

 

 

 

 

Kannski er Óli Maggadon samt þekktastur af sögunni  er gárungarnir sendu

hann í bakaríið,    

 til að biðja um að fá að gera það með afgreiðslustúlkunni.

Óli fór inn og bar upp erindi sitt,  og stúlkan svaraði að bragði:

Viltu ekki heldur fá snúð, Óli minn?

Jú, 

 Óli vildi heldur fá snúð,  svaraði hann.